Spektakl taneczny „Kantor. Burza”

W pracy nad spektaklem Kantor. Burza Krawczyński i Godowska sięgają po wypracowane przez siebie, autorskie metody. Nazwana przez nich Świętem snów wyrosła z mocnych inspiracji psychologią analityczną C. G. Junga oraz psychologią procesu A. Mindella. Polega ona na wniknięciu w interesujący nas aspekt świata za pomocą pracy ze snami i nieświadomością, na próbie doświadczania ukrytych tam, często zaskakujących, treści. Jednocześnie sposób oraz struktura pracy nad spektaklem Kantor. Burza przypomina wcześniejsze projekty dwójki artystów Niżyński. Święto snów, Bataille i świt nowych dni, Simone – każdy z nich odnosił się do realnych postaci, ich życia i twórczości. Dlatego materiałem źródłowym do powstania i realizacji Kantor. Burzy stały się zapisy spektakli Kantora, fragmenty prób, teksty, malarstwo, rysunki. Z kolei bardzo ważnym tropem interpretacyjnym, prowadzącym w głąb tej, sztuki mit orficki:

Jan Kott w jednym ze swoich tekstów porównał Kantora do Charona, przewożącego ludzi i z powrotem przez wody Styksu. Moim zdaniem trafniejsze byłoby porównanie Kantora do Orfeusza, który swoją sztuką, nie tylko symbolicznie, ale wprost i konkretnie – czyli tak jak człowiek stojący naprzeciw innego człowieka – rzuca wyzwanie Śmierci. To coś więcej niż artystyczny gest.

Anna Godowska, Sławek Krawczyński

Spektakl Kantor. Burza jest poszukiwaniem czasoprzestrzeni, usytuowanej pomiędzy życiem a śmiercią, przeszłością a teraźniejszością. Czasoprzestrzeni, którą najlepiej oddaje zjawisko śnienia. W tym sensie teatr dwójki reżyserów staje się pracą z nieświadomością i snem. Jednak inspiracją do powstania spektaklu była nie tylko twórczość, którą Tadeusz Kantor po sobie pozostawił, ale również bezpośrednie doświadczenia twórców Kantor. Burzy z jego teatrem:

W 1990 roku – o ile dobrze pamiętam – w warszawskim klubie „Stodoła” obejrzałem spektakl “Nigdy tu już nie powrócę” Tadeusza Kantora. Nawet dzisiaj, po tylu latach, nie potrafię w pełni oddać w słowach tego doświadczenia. Było ono zarazem duchowym, jak i fizycznym doznaniem, mającym w sobie coś z ekstazy, w której śmiech, tragizm, pulsowanie i rytmiczność życia oraz jego groza łączą się w nierozerwalną całość. Nigdy później nie znalazłem w teatrze podobnych przeżyć.

Teatr Kantora był jedną z najważniejszych inspiracji, które poprowadziły mnie ku poszukiwaniom metody w obrębie pracy ze snami i nieświadomością. “Kantor Burza” stanowi domknięcie pewnego długiego etapu mojej twórczości. Jest czymś, w rodzaju powrotu do źródeł, a zarazem podziękowaniem i hołdem, jaki chciałbym złożyć wielkiemu artyście, któremu tak wiele zawdzięczam.

Sławek Krawczyński

 

Występują:  Natalia Dinges, Daniela Komędera, Paweł Łyskawa, Piotr Skalski, Magda Niedzielska, Bartosz Ostrowski
Reżyseria świateł: Ewa Garniec
Kostiumy: Joanna Jaśko-Sroka
Kuratorzy projektu: Eryk Makohon, Paweł Łyskawa
Koordynatorka projektu: Anna Rejowska
Promocja: Jakub Wydra, Natalia Żabińska
Projekt graficzny: Zuzanna Serwin