Nowojorskie konteksty twórczości Teatru Cricot 2. Dokumentacja
6 – 12 grudnia 2016
Nowojorskie konteksty twórczości Teatru Cricot 2. Dokumentacja (kurator: Małgorzata Paluch-Cybulska)
/w ramach programu Nowojorskie konteksty/
wstęp wolny
Instalacja Nowojorskie konteksty twórczości Teatru Cricot 2. Dokumentacja została przygotowana w ramach cyklu wydarzeń Cricoteki prezentujących ślady obecności Tadeusza Kantora w Nowym Jorku. Jest to kolejna z wystaw rozwijających Kantorowską ideę muzealnego charakteru Archiwum, zaaranżowanych w przestrzeni użytkowej budynku Cricoteki.
Udostępnione archiwalne zbiory audiowizualne dokumentują intensywną relację między dwiema wybitnymi osobowościami teatru: Tadeuszem Kantorem i Ellen Stewart.
W 1979 roku Ellen Stewart, twórczyni teatru La Mama, zaprosiła Kantora do Nowego Jorku z propozycją wystawienia Umarłej klasy . Po pokazie spektaklu, za który artysta otrzymał prestiżową nagrodę OBIE Award, przyznawaną przez tygodnik „The Village Voice” najlepszym artystom Off-Broadway i Off-Off-Broadway, Teatr Cricot 2 zaprezentował w La Mamie w 1982 roku Wielopole, Wielopole (OBIE Award), w roku 1985 Niech sczezną artyści (OBIE Award), w 1988 Nigdy tu już nie powrócę , a po śmierci artysty: Dziś są moje urodziny i Umarłą klasę raz jeszcze (1991). W październiku recenzje sześciu pokazów Teatru Cricot 2 w La Mama Theatre zostały zaprezentowane w Cricotece w ramach wystawy Teatr Cricot 2 . New York, towarzyszącej pokazowi spektaklu Kantor Downtown Teatru Polskiego w Bydgoszczy.
Na instalację Nowojorskie konteksty twórczości Teatru Cricot 2. Dokumentacja składają się dwa materiały filmowe zawierające wypowiedzi Kantora i Stewart na temat swojej współpracy i wzajemnych inspiracji. Pierwszym jest wywiad z Tadeuszem Kantorem, zarejestrowany w czerwcu 1988 roku przez Andrzeja Bogusza w La Mamie w trakcie pokazów spektaklu Nigdy tu już nie powrócę . Funkcjonowanie teatru La Mama, „jednego z największych teatrów na świecie”, przyrównuje Kantor do bliskiej mu idei teatru jako budy jarmarcznej. Z wielkim szacunkiem wypowiada się on też o pracy twórczej Ellen Stewart. Drugi materiał to fragment filmu dokumentalnego Nigdy tu już nie powrócę (scenariusz i realizacja: Anna Górna, Lubomir Zając, produkcja: TVP WFO w Łodzi, 1991), zawierający wypowiedzi artystów i współpracowników Tadeusza Kantora nagrane w dniu jego pogrzebu 15 grudnia 1990 roku. Jedną z osób wspominających Kantora jest przybyła do Krakowa Ellen Stewart, która podkreśla ogromny prestiż, z jakim wiązała się regularna obecność „Maestro” w La Mamie. Stewart wspomina swoją relację z Kantorem poprzez pryzmat specyficznej emocjonalnej wspólnoty, jaką z nim dzieliła. Mówi też o ogromnej wartości spuścizny artysty.