„Kostiumom w teatrze Kantora nie sposób odmówić podmiotowości; artysta widział w nich żywe, obdarzone samodzielną tożsamością organizmy, które toczą pasożytniczą egzystencję na aktorach, karmią się nimi, wyrastają z nich i w procesie tym zyskują coraz większą niezależność od swego żywiciela. Kuratorzy jednak, wychodząc od tak rozumianej roli stroju, poszerzają ją o nowe funkcje. Oddzielony od realności spektaklu, wydobyty z muzealnego magazynu kostium staje się gwarantem, transmiterem doświadczenia. Nie jest już przedmiotem użytkowym, ani nawet obiektem, który przejmuje kontrolę, przywłaszczając sobie podmiotowość. Przekształca się w medium, umożliwiające formowanie się efemerycznej wspólnoty tego, co materialne i niematerialne: widzów, kostiumów, nieobecnych aktorów, artystycznego ego Kantora, wreszcie historii publicznych i prywatnych, które zapisywał reżyser w spektaklach i które przynoszą z sobą odwiedzający ekspozycję. Ta wielorakość perspektyw i bytów zostaje w kuratorskim geście radykalnie zdemokratyzowana poprzez zabieg odbicia/pochłonięcia w lustrzanej tafli. (…)
Dla dotychczasowej praktyki instytucjonalnej bezprecedensowy jest też stworzony na okoliczność tej wystawy kuratorski duet. Bogdan Renczyński jest członkiem zespołu Cricoteki i wieloletnim aktorem Cricot 2. Poprzez autorską instalację prowadzi zatem także swoją prywatną, opartą na bezpośrednich wspomnieniach, niełatwą rozmowę z kostiumami, balansującą pomiędzy rozrachunkiem i hołdem. Justyna Droń na co dzień odpowiada za edukację, a więc za to, by dialog dziedzictwa Teatru z publicznością był zawsze żywy i autentyczny. Autorzy połączyli siły, by, przełamując nieoficjalny, lecz mocno dostrzegalny w praktyce instytucji kultury podział między kuratorami a edukatorami, zaproponować model wystawy jak nigdy dotąd w takim stopniu skierowanej na aktywny udział widzów.”
Magdalena Link-Lenczowska, Natalia Zarzecka
