„Kostiumom w teatrze Kantora nie sposób odmówić podmiotowości; artysta widział w nich żywe, obdarzone samodzielną tożsamością organizmy, które toczą pasożytniczą egzystencję na aktorach, karmią się nimi, wyrastają z nich i w procesie tym zyskują coraz większą niezależność od swego żywiciela. Kuratorzy jednak, wychodząc od tak rozumianej roli stroju, poszerzają ją o nowe funkcje. Oddzielony od […]
