W tym roku, podobnie jak w latach ubiegłych, serdecznie zapraszamy do Cricoteki na Dzień Otwartych Drzwi Muzeów Krakowskich.
Będzie można obejrzeć bezpłatnie naszą stałą wystawę, zaś bilet na wystawy czasowe dostępny będzie w cenie 3 zł.
14 listopada, godz. 11.00-19.00
Wystawa „Tadeusz Kantor. Widma” Fot. Cricoteka / Z. Prokop, K. Kućma
Wiodącym tematem wystawy jest pamięć o trudnej przeszłości, zarówno w wymiarze historycznym, jak i osobistym – idea wyraźnie obecna w twórczości wizjonera teatru. O ile I wojna światowa była dla Kantora mglistym wspomnieniem, ukształtowanym przez pamięć zbiorową, o tyle II wojnę światową przeżył on w pełni świadomie. Był to czas zagrożenia i destrukcji, a jednocześnie czas tworzenia, które na zawsze zostało naznaczone buntem i protestem przeciw mechanizmom rządzącym historią.
Wystawa „Wpół do jutra”. Fot. Grzesiek Mart
Wpół do jutra. Wystawa czasowa Roberta Kuśmirowskiego
„Wpół do jutra” to czasowa wystawa zbiorowa realizowana przez Roberta Kuśmirowskiego we współpracy z kuratorami Magdaleną Ujmą-Gawlik i Kamilem Kuitkowskim, z udziałem artystów – Marka Chlandy, Andrzeja Dudka Dürera, Krzysztofa Leona Dziemaszkiewicza, Jana Gryki, Mikołaja Smoczyńskiego, Macieja Świeszewskiego i Daniela Zagórskiego.
Bezpośrednim punktem odniesienia tej wielogłosowej ekspozycji jest obecna odsłona wystawy stałej Cricoteki „Tadeusz Kantor. Widma”, poświęcona tematowi trudnej pamięci i traum przeszłości. „Wpół do jutra” przenosi tę problematykę w czas współczesny: dotyka kwestii rozpadu ogólnej, uniwersalnej wizji kultury. Koncentruje się na indywidualnych lękach, żywionych przez ludzi żyjących tu i teraz.
„Dzień nieobecności”. Materiały Cricoteki
Dzień nieobecności. Wystawa Przemka Branasa
Wystawa jest nową odsłoną instalacji Przemka Branasa „Model głowy człowieka, którego w życiu ominęło wszystko”. Tym samym jest kolejnym projektem w ramach programu wystaw Cloakroom.
Wystawa stanowi kompilację połączonych ze sobą obiektów-totemów, masek-głów ze świecącego w ciemności papieru mâché udającego beton. To nie tylko nieoczywisty dialog z estetykami wypracowanymi przez Kantora i z wystawami Cricoteki, lecz również opowieść o nieustannej niekompletności i nigdy niezakończonym oczekiwaniu. Projekt Branasa dotyczy wiecznie zgłaszanej nieobecności i nieprzygotowania do lekcji, przed którym ucieka się z umarłej klasy w spotkanie przy szkolnym pisuarze.
