Niech szczezną artyści, 1985
2 VI 1985
Alte Giesserei, Norymberga
Koprodukcja:
Ośrodek Teatru Cricot 2, Kraków
Institut für moderne Kunst Nürnberg
Stadt Nürnberg
Centro di Ricerca per il Teatro, Mediolan
![Projekt do spektaklu Kolekcja prywatna, Kraków fot. Cricoteka](https://https://cricoteka.pl/wp-content/uploads/2017/10/35.jpg)
Projekt do spektaklu Kolekcja prywatna, Kraków fot. Cricoteka
REWIA
SPIS OSÓB
JA
Postać realna,
Główny sprawca wszystkiego TADEUSZ KANTOR
JA - UMIERAJĄCY
Postać sceniczna LESłAW JANICKI
AUTOR
Postaci scenicznej -
Umierającego, opisujący w nim siebie
Samego i swoją własną Śmierć WACŁAW JANICKI
JA - GDY MIAłEM 6 LAT ****************
WIADOMO, KTO MARIA KANTOR
MAMA MARIA KRASICKA
ASKLEPIOS
Lekarz, Grek MIRA RYCHLICKA
WłAŚCICIEL SKŁADU PRZYCMENTARNEGO ZBIGNIEW BEDNARCZYK
STRAŻNIK WIĘZIENNY STANISłAW RYCHLICKI
KRZYSZTOF MIKLASZEWSKI
DWAJ OPRAWCY LUIGI MATIACCI
WłODZIMIERZ GÓRSKI
SUTENER-KARCIARZ LECH STANGRET
WISIELEC ROMAN SIWULAK
POMYWACZKA ZBIGNIEW BEDNARCZYK
BRUDAS JAN KSIĄŻEK
DZIWKA Z KABARETU-
ANIOł ¦MIERCI TERESA WEłMIŃSKA
¦WIĘTOSZKA EWA JANICKA
MISTRZ WIT STWOSZ ANDRZEJ WEłMIŃSKI
OSOBNIK ŚWIĘTEJ PAMIĘCI BOGDAN RENCZYŃSKI
GENERAłOWIE:
I LORIANO DELLA ROCCA
II EROS DONI
III LUIGI MATIACCI
IV WłODZIMIERZ GÓRSKI
V ANDRZEJ KOWALCZYK
VI BOGDAN RENCZYŃSKI
VII JANUSZ JARECKI
VIII ZBIGNIEW GOSTOMSKI
Choreografia ZOFIA WIĘCłAWÓWNA
Archiwum ANNA HALCZAK
Inżynier dĽwięku TOMASZ DOBROWOLSKI
Dyrektor Ośrodka Teatru Cricot 2 ZENON HAJDUGA
(program do spektaklu, Kraków 1985)
![Scena spektaklu Mistrz Wit Stwosz: Andrzej Wełmiński Pobożnisia: Ewa Janicka Pomywaczka: Zbigniew Bednarczyk Ja - Umierający: Lesław Janicki fot. Estudi Conxita CID](https://https://cricoteka.pl/wp-content/uploads/2017/10/36.jpg)
Scena spektaklu Mistrz Wit Stwosz: Andrzej Wełmiński Pobożnisia: Ewa Janicka Pomywaczka: Zbigniew Bednarczyk Ja - Umierający: Lesław Janicki fot. Estudi Conxita CID
"(...)
SFERA ŚMIERCI
W tym moim krążeniu myślami wokół pewnych spraw, o których wiedziałem, że staną się tematem spektaklu
SFERA ŚMIERCI,
która od dawna mnie przyciągała,
teraz całkowicie utożsamiła się z rejonami sceny.
Nie śmierć ale jej sfera
POWOLNE I NIEUBŁAGANE
UMIERANIE .
Proces postępujący, prawie niezauważalny, nieustanny, "notowany" i przekazywany widzom (bo "rzecz" ma się w teatrze) metodą powtarzania, aż do kompletnego udręczenia.
Jest to bliskie sztuce happeningowej.
Umieranie (śmierć) w całym teatrze, począwszy od Chińczyków i Greków było gwałtownym i dramatycznym, spektakularnym aktem. Końcowym.
Pointa! Niezawodnym środkiem gwarantującym pewny sukces.
Beznadziejnie wytartym!
W tym spektaklu chciałem, aby umieranie było "Spoiwem" łączącym różne objawy życia, niemal, aby się stało s t r u k t u r ą spektaklu.
(...)
1. To ta SFERA ¦MIERCI sprawia, że nagle, jak to się dzieje w godzinie śmierci pojawiają się KLISZE DZIECIŃSTWA . Mojego dzieciństwa. Bo ten - na łożu śmierci, to JA - UMIERAJĄCY, a wywołany przeze mnie ŻOŁNIERZYK na WÓZECZKU DZIECINNYM (na moim wózeczku) - to JA - GDY MIAŁEM 6 LAT. Ze swoją ŚWITĄ, w snach dziecinnych sformowaną z samych GENERAŁÓW, ŚWITĄ wierną, która go chroni i z którą się bawi.
2. To ta SFERA ¦MIERCI sprawia, że sława i chwała narodu zjawia się w POSTACI trumiennej świetności i rozpadu śmierci.
3. To ta SFERA ¦MIERCI sprawia, że poszukując w ż y c i u o d p o w i e d n i k a jej rytuału: GRZEBANIA, odnajdujemy go w pojęciu WIĘZIENIA...
...Jak przed otwartym grobem...
zamknęły się za nim wrota więzienia...
4. To ta SFERA ŚMIERCI sprawia, że na obraz DZIEŁA SZTUKI , owego najszlachetniejszego wyrazu ducha ludzkiego nasuwa się bezlitośnie klisza WIĘZIENIA i KAŹNI.
(...)"
Odbicie I
"Na ciemnym i brudnym tle z i e m i zobaczyłem jakiś punkt świecący wielkości spodka. Był tak świecący, że nie mógł należeć w żadnym wypadku do tej ziemskiej materii, z której powstały wszystkie przedmioty. Gdy podniosłem wzrok wyżej, ponad dachy domów, zobaczyłem n i e b o tak mało świecące. Nie należące do ziemi.
To "coś", co tak świeciło było n i e b e m. Odbitym w kawałku rozbitego lusterka.
ODBICIE.
Zjawisko to sponiewierane w sztuce buntującej się przeciw naturalizmowi.
Człowiek, który po raz pierwszy zobaczył s i e b i e w tafli spokojnej wody, musiał doznać olśnienia.
Wbrew radom surrealistów i fantastów - nie wchodzić, broń Boże, i nie przekraczać tafli lustra.
Pozostać przed!
O D B I C I E samo w sobie jest cudownością!
Zamyka w sobie jakąś tajemnicę świata.
Jakby rzeczywistość
o d d z i e l i ł a s i ę o d s i e b i e s a m e j
i została zamknięta
JAK W WIĘZIENIU,
albo
JAKBY ZOSTAŁA ZŁOŻONA DO GROBU.
Jakby nie należała już do tego świata.
Spełnia się niemożliwość zestawienia życia i śmierci. Razem.
Oczywiście w złudzeniu, w g r z e.
Uczucie, że dotyka się wieczności. Żyjąc!
(...)"
(program do spektaklu, Kraków 1986)
![Scena spektaklu Marszałek i jego generałowie Scena zbiorowa fot. Marek Grotowski](https://https://cricoteka.pl/wp-content/uploads/2017/10/37.jpg)
Scena spektaklu Marszałek i jego generałowie Scena zbiorowa fot. Marek Grotowski
Norymberga Alte Giesseri Kabelmetall VI 1985
Mediolan Teatro dell'Arte VI 1985
Awinion Lycée Aubanel VII 1985
Paryż Centre Georges Pompidou IX-X 1985
Nowy Jork La Mama Theatre X 1985
Warszawa Klub Studentów Politechniki Warszawskiej "Stodoła" I 1986
Kraków Teatr im. J. Słowackiego I 1986
Madryt Sala Olimpia III 1986
Mediolan Teatro Dell'Arte IV 1986
Bari Teatro Petruzzelli V 1986
Turyn Teatro Colosseo V 1986
Lyon Théâtre National Populaire VI 1986
![Scena spektaklu Ostatnie dzieło Mistrza Wita Stwosza: BARYKADA! Scena zbiorowa fot. Marek Grotowski](https://https://cricoteka.pl/wp-content/uploads/2017/10/38.jpg)
Scena spektaklu Ostatnie dzieło Mistrza Wita Stwosza: BARYKADA! Scena zbiorowa fot. Marek Grotowski
Grenoble Maison de la Culture VI 1986
Berlin Zachodni Theatermanufaktur IX 1986
Antwerpia De Singel X 1986
Ferrara Teatro Comunale XII 1986
Wrocław Teatr Polski II 1987
Barcelona Mercat de les Flors III 1987
Lille Théâtre de La Salamandre IV 1987
Wiedeń Metropol V 1987
Bilbao Teatro Ayala V 1987
Florencja Teatro Della Compagnia V 1987
Buenos Aires Teatro Municipal General San Martin VIII 1987
San Marino Teatro Nuovo Dogana I 1988
Salerno Teatro "A" I 1988
Paryż Théâtre Gémier, Palais de Chaillot VI 1989
Tokio Parco Theatre III 1990