BEREŚ: Oprowadzanie kuratorskie z Jerzym Hanuskiem

Wystawa Jerzego Beresia – jednego z najważniejszych awangardowych artystów polskich – trwa w Cricotece od 21 marca do 8 grudnia 2024 roku. „Bereś” to pierwsza od śmierci artysty w 2012 roku duża prezentacja jego twórczości, na którą składają się ściśle ze sobą powiązane dwa nurty: rzeźby i manifestacje. Na wystawie zapewniono możliwość nawiązania bezpośredniej relacji z częścią oryginalnych obiektów Jerzego Beresia poprzez ich dotykanie i wprawianie w ruch. Równolegle odbywa się rozbudowany program towarzyszący – m.in. do dialogu z twórczością Beresia zostali zaproszeni performerzy i performerki.

 

Wystawa Jerzego Beresia w Cricotece, realizowana we współpracy z Fundacją Marii Pinińskiej-Bereś i Jerzego Beresia, odbywa się w 60 rocznicę pierwszej indywidualnej wystawy artysty zorganizowanej z inicjatywy Grupy Krakowskiej w Galerii Krzysztofory. Jest kontynuacją linii programowej Cricoteki badania możliwości aktualizowania, zabezpieczenia i prezentowania archiwów oraz spuścizny artystów zajmujących się sztuką efemeryczną, niejako organicznie splecioną z osobą twórcy, a przy tym prezentacji artystów i artystek pozostających w bliskiej relacji z Tadeuszem Kantorem. W przypadku Beresia ten dialog i dyskusja z Kantorem były intensywne i znaczące za życia obu twórców, stanowiły też ważną część działalności Galerii Krzysztofory – kolebki krakowskiej (i nie tylko) awangardy.

 

Na ekspozycji są prezentowane rzeźby ze wszystkich okresów twórczości Beresia (od 1956 do 2012 r.), filmy archiwalne oraz wideoeseje, komentujące jego dorobek performatywny. W narracjach towarzyszących wystawie zespół kuratorski – Jerzy Hanusek, Kamil Kuitkowski i Natalia Zarzecka – za nadrzędny cel stawia przybliżenie jednego z najważniejszych artystów polskich współczesnej publiczności, czemu służyć ma zestawienie wątków i kontekstów, w których i wobec których działał, a które dziś okazują się nadal aktualne. Bereś jako artysta niepokorny, kontestujący porządki estetyczne, społeczne i polityczne pozwala odczytywać siebie na nowo, zarówno wobec teraźniejszych sytuacji politycznych, jak i nurtów postantropocentrycznych, kwestionujących dotychczasową (nadrzędną) pozycję człowieka w świecie.