1915
W Wielopolu Skrzyńskim przychodzi na świat Tadeusz Kantor, syn Heleny i Mariana.
1924
Helena Kantor przeprowadza się z dziećmi do Tarnowa, gdzie syn kończy szkołę powszechną (1925), potem uczy się w gimnazjum im. K. Brodzińskiego i zdaje tam maturę (1933).
1934-1939
Studiuje na Wydziale Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Przez dwa ostatnie lata – malarstwo dekoracyjne i teatralne w pracowni prof. Karola Frycza. Kończy studia w 1939 r.
1937
Organizuje w Akademii teatrzyk marionetkowy i wystawia z kolegami „Śmierć Tintagilesa„ Maurycego Maeterlincka.
1942-1944
Organizuje w Krakowie Grupę Młodych Plastyków (wystawa zbiorowa, 1943) i Podziemny Teatr Niezależny, w którym inscenizuje „Balladynę” Juliusza Słowackiego (1943) i „Powrót Odysa” Stanisława Wyspiańskiego (1944).
1945
Współpracuje przez pół roku w Starym Teatrze w Krakowie z Andrzejem Pronaszką; tam też wystawia drugą wersję „Powrotu Odysa” St. Wyspiańskiego. W Akademickim Teatrze Rotunda inscenizuje sztukę Józefa Czechowicza „Niegodzien i godni, czyli Misterium w tramwaju”. Przygotowuje scenografię do „Śmierci Fauna” Tytusa Czyżewskiego i do „Cyda” Pierre’a Corneille’a. Organizuje Wystawę Grupy Młodych Plastyków w Klubie Literatów w Krakowie.
1946
Współpracuje z różnymi teatrami w Krakowie jako scenograf. W połowie roku nawiązuje kontakt z wybitnym reżyserem Leonem Schillerem i we wrześniu przeprowadza się do Łodzi, gdzie zostaje (na krótko) scenografem w Teatrze Wojska Polskiego. Przygotowuje następną wystawę Grupy Młodych Plastyków i razem z Mieczysławem Porębskim pisze Manifest „spotęgowanego realizmu”. Uzyskuje stypendium Ministerstwa Kultury i Sztuki na wyjazd do Francji.
1947
Półroczny pobyt w Paryżu. Po powrocie zostaje profesorem malarstwa w Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Krakowie.
1948
Organizuje wielką Wystawę Sztuki Nowoczesnej w Krakowie (Pałac Sztuki) – pierwszą taką po wojnie w Polsce. Bierze udział w wystawach w Pradze i w Nowym Jorku.
1949
Wspólnie z Marią Jaremą inscenizuje i reżyseruje w amatorskim teatrze robotniczym poemat Pablo Nerudy „Niech się zbudzi drwal”.
1950-1955
Zostaje odwołany ze stanowiska profesora w Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych. W okresie socrealizmu nie wystawia. Pracuje jako scenograf w Teatrze im. J. Słowackiego i w Starym Teatrze w Krakowie. Projektuje dekoracje i kostiumy do wielu sztuk.
1955
Wspólnie z Marią Jaremą i Kazimierzem Mikulskim tworzy w Krakowie awangardowy Teatr Cricot 2, w którym inscenizuje sztukę Stanisława Ignacego Witkiewicza „Mątwa” (premiera – 1956 r.). Bierze udział w wystawie „9 Malarzy” w Domu Plastyków w Krakowie. Wyjeżdża na miesiąc do Paryża.
1956
Jako scenograf przenosi swoje eksperymenty formalne na oficjalne sceny. Pisze prace teoretyczno-polemiczne. Indywidualna wystawa malarstwa w Galerii Po prostu w Warszawie – pierwsza w Polsce manifestacja sztuki informel. Wyjeżdża na krótko do Wiednia.
1957
Zostaje współzałożycielem Grupy Krakowskiej, której kilkakrotnie był później prezesem.
Indywidualna wystawa malarstwa inaugurująca działalność Galerii Krzysztofory.
Współorganizuje II Wystawę Sztuki Nowoczesnej w Warszawie. Była to najważniejsza manifestacja sztuki nowoczesnej w Polsce od 1948 r.
1958
Wchodzi w żywy i stały kontakt ze sztuką międzynarodową. Podróż do Szwecji i Paryża. Wystawa indywidualna w Galerii Samlaren w Sztokholmie. Bierze udział w wystawie „L’art du XXI siecle. Randez-vous de l’avant-garde internationale”, Charleroi, Palais des Exposition. Wykonuje ilustracje do pierwszego po wojnie książkowego wydania dramatu Witolda Gombrowicza „Iwona, księżniczka Burgunda” (Państwowy Instytut Wydawniczy, Warszawa 1958).
Umiera w Krakowie Maria Jarema, z którą łączyła go wieloletnia przyjaźń.
1959
Indywidualne wystawy malarstwa w Galerie H. Le Gendre w Paryżu i w Kunsthalle w Düsseldorfie. Udział w światowej wystawie Documenta 2 w Kassel.
1960
Indywidualne wystawy malarstwa w Saidenberg Gallery w Nowym Jorku i w Galerii 54 w Göteborgu. Uczestniczy w XXX Biennale w Wenecji. Rozpoczyna próby nowego spektaklu Teatru Cricot 2 – „W małym dworku” St. I. Witkiewicza.
1961
Przez okres 1 semestru prowadzi gościnne wykłady na Wydziale Malarstwa Hochschule für Bildende Künste w Hamburgu. Dłuższy pobyt w Niemczech, Szwecji, Włoszech i we Francji. Wystawa indywidualna w Galerie H. Le Gendre w Paryżu. W Krakowie, w Galerii Krzysztofory przygotowuje inscenizację sztuki St. I. Witkiewicza „W małym dworku” (premiera 14 I 1961) i prawie równocześnie dekoracje oraz kostiumy do „Nosorożca” E. Ionesco (Teatr Stary).
1962
Wraca w połowie roku do Krakowa. Przygotowuje inscenizację i scenografię do opery J. Masseneta „Don Kichot”.
1963
Urządza w Galerii Krzysztofory w Krakowie wielką „Wystawę Popularną”, która jest jednym z pierwszych w Polsce environnement. Inscenizuje w tej samej galerii sztukę St. I. Witkiewicza „Wariat i zakonnica” (premiera 8 VI 1963). Wykonuje pierwsze emballages.
1964
Podróż do Szwajcarii, Niemiec i do Francji. Indywidualna wystawa malarstwa w Galerie Alice Pauli w Lozannie. Udział w wystawie polskiego malarstwa „Profile IV” w Bochum. Rozpoczyna serię obrazów (collages) z parasolami. Pisze „Manifest Emballages”. Manifesty stają się z czasem jego metodą i podstawą wszystkich późniejszych działań artystycznych.
1965
Wyjazd do USA (siedem miesięcy). Organizuje w Warszawie i w Krakowie pierwsze swoje happeningi („Cricotage”, „Linia Podziału”).
1966
Dłuższy pobyt w Niemczech. W Baden-Baden realizuje z niemieckimi aktorami spektakl „Der Schrank” (Szafa) wg wcześniejszej swojej inscenizacji sztuki St. I. Witkiewicza „W małym dworku”. Powtarza spektakl w Monachium, Heidelbergu, Bochum i Essen.
Wystawy indywidualne w Baden-Baden (Staatliche Kunsthalle), Paryżu (Galerie de l’Université), Bazylei (Galerie Handschin) i Sztokholmie (Galerie Pierre). W Bazylei urządza happening „Le Grand Emballage”. W Polsce uczestniczy w Sympozjum Artystów i Naukowców w Puławach, gdzie wykonuje „Emballage-Voyageur”.
1967
W Warszawie, w Galerii Foksal, realizuje happening „List”, a w miejscowości Łazy nad Bałtykiem „Panoramiczny happening morski” w czterech częściach: „Koncert morski”, „Tratwa Meduzy”, „Le barbouillage erotique”, „Kultura agrarna na piasku”. Wystawy indywidualne „Emballages” w Warszawie (Galeria Foksal) i w Krakowie (Galeria Krzysztofory). Uczestniczy w IX Biennale w Sao Paulo (nagroda). W Galerii Krzysztofory inscenizuje sztukę St. I. Witkiewicza „Kurka wodna” (premiera 28 IV 1967). Zostaje profesorem kontraktowym na Wydziale Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie (do 1969 r.).
1968
Wyjeżdża do Niemiec, Francji, Jugosławii i Włoch. Uczestniczy w wystawie i w sympozjum „Prinzip Collage” w Norymberdze, gdzie również na potrzeby filmu „Kantor ist da” (reż. Dietrich Mahlow) realizuje happeningi: „Lekcja anatomii według Rembrandta”, „Rozmowa z nosorożcem” i „Die Grosse Emballage”. Uczestniczy w sympozjum w Vela Luka i wykonuje „Krzesło-Emballage”, a w Galerii Krzysztofory w Krakowie, podczas Wystawy Grupy Krakowskiej, realizuje happening „Hommage a Maria Jarema”. Otrzymuje europejską nagrodę za malarstwo „Premio Marzotto”.
1969
Pierwsze zagraniczne tournée Teatru Cricot 2. Spektakle „Kurki wodnej” podczas Festiwalu Premio Roma w Rzymie (Galeria Nazionale d’Arte Moderna), w Modenie i w Bolonii.
Dietrich Mahlow kręci sceny do filmu „Säcke, Schrank und Schirm” (pierwsza emisja 1972), a T. Kantor przygotowuje na potrzeby tego filmu kilka różnych akcji happeningowych, m.in. na jugosłowiańskim wybrzeżu Adriatyku, na dworcu, w letnim pałacyku Tito.
1970
Wystawa-akcja „Multipart” w Galerii Foksal w Warszawie, wystawa malarstwa i obiektów teatralnych w Galerii Krzysztofory w Krakowie i wystawa „Multipart” w Galerie Alice Pauli w Lozannie. Uczestniczy w światowej wystawie „Happening und Fluxus” w Kölnischer Kunstverein w Kolonii oraz w międzynarodowej wystawie „Galeries Pilotes” w Lozannie i w Paryżu.
1971
Tournée Teatru Cricot 2. Spektakle „Kurki wodnej” odbywają się w Nancy (International Festival) i w Théâtre 71 w Paryżu. Realizuje Pomnik Niemożliwy – „Krzesło”, przedmiot-rzeźbę o wys. 14 m w Oslo, w Henie-Onstad Kunstsenter. Wystawy indywidualne: „Multipart II”, „Ambalaże konceptualne” i „Cambriolage” w Galerii Foksal w Warszawie. Z częścią zespołu Cricot 2 uczestniczy w I Atelier Internationale de Théâtre Experimental w Dourdan k. Paryża – przedstawia happeningi „Pralnia” i „Lekcja anatomii według Rembrandta”.
1972
Wyjazd Teatru Cricot 2 na Międzynarodowy Festiwal do Edynburga ze spektaklem „Kurka wodna”. Pierwszy duży sukces Teatru, zapoczątkowujący jego międzynarodową sławę. Inscenizuje w Paryżu, Théâtre 71, sztukę St. I. Witkiewicza „Szewcy”.
1973
Inscenizuje w Krakowie sztukę St. I. Witkiewicza „Nadobnisie i koczkodany” (premiera 4 V 1973, Galeria Krzysztofory). Wyjazd Teatru Cricot 2 do Edynburga i Glasgow ze spektaklem „Nadobnisie i koczkodany”. Wystawa indywidualna w Warszawie (Galeria Foksal) – „Wszystko wisi na włosku”.
1974
Tournée Teatru Cricot 2 – Paryż, Rzym, Nancy, Shiraz, Essen – ze spektaklami „Nadobnisie i koczkodany”. Projektuje scenografię do „Balladyny” J. Słowackiego (Kraków, Teatr Bagatela).
1975
Tworzy przedostatni etap Teatru Cricot 2: „Teatr śmierci”.
Premiera „Umarłej klasy” w Krakowie, w Galerii Krzysztofory (15 XI 1975).
Wystawa rysunków „Rezerwat ludzki” w Krakowie (Galeria Desa). Wystawa retrospektywna „Emballages” w Muzeum Sztuki w Łodzi i w Kulturhuset w Sztokholmie.
1976
Triumfalny początek tournée z „Umarłą klasą”. Entuzjastyczne recenzje.
Teatr Cricot 2 prezentuje „Umarłą klasę” w Polsce i za granicą: Wrocław (Muzeum Architektury), Edynburg (College of Arts), Cardiff (Theatre Arena), Londyn (Riverside Studios), Kraków (Galeria Krzysztofory), Warszawa (Pawilon Wystawowy Stowarzyszenia Architektów Polskich). Indywidualne wystawy „Emballages 1960-76” w Londynie (Whitechapel Art Gallery) i w Norymberdze (Galerie Ricard).
1977
Prezentacje „Umarłej klasy”: Amsterdam (Mickery Theater), Norymberga (Messehaus), Erlangen (Theater in der Garage), Nancy (Festival Mondial du Théâtre), Kraków (Galeria Krzysztofory), Shiraz (University Gimnasium), Belgrad (BITEF – 11 Festival), Paryż (Théâtre National de Chaillot), Lyon-Villeurbanne (Théâtre National Populaire), Lille (Théâtre Populaire des Flandres), Bruksela (Halle de Schaerbeck), Gandawa (Akademie des Beaux Arts), Warszawa (Klub Stodoła).
Indywidualna wystawa rysunków z lat 1947-1977 w Norymberdze (Galerie Ricard); udział w wystawie „Documenta 6” w Kassel.
W wydawnictwie L’Age d’Homme w Lozannie ukazuje się tom pism teatralnych T. Kantora: „Théâtre de la Mort” ze wstępem Denisa Bableta (przełożony później na kilka języków).
1978
Prezentacje „Umarłej klasy”: Florencja (Rondo di Bacco), Mediolan (Centro di Ricerca per il Teatro), Adelajda (The Space), Sydney (Sydney Opera House Recording Hall), Kraków (Galeria Krzysztofory), Zurych (Theater 11), Geneva (Théâtre Plainpalais), Caracas (IV Sesión Mundial de Teatro de las Naciones), Rzym (Teatro Tenda), Berlin Zachodni (GRIPS Theater), Stuttgart (Kammertheater), Graz (Schauspielhaus), Kraków (Klub Rotunda).
Międzynarodowe jury przyznaje T. Kantorowi Nagrodę Rembrandta Fundacji im. J.W. Goethego w Bazylei.
1979
Prezentacje „Umarłej klasy”: Nowy Jork (La MaMa ETC), Mexico City (Theatro El Galeón), Mediolan (Centro di Ricerca per il Teatro), Sztokholm (Kulturhuset).
Rzym, Palazzo delle Esposizioni, premiera cricotage’u „Gdzie są niegdysiejsze śniegi” (powtórzenia w latach 1982-1984 we Francji, Wielkiej Brytanii, Szwajcarii i w Polsce).
Indywidualne wystawy malarstwa w Rzymie (Palazzo delle Esposizioni) i w Mediolanie (Palazzo Reale). Zaproszony wraz z zespołem Cricot 2 przez miasto Florencję, od listopada 1979 r. tworzy tam spektakl „Wielopole, Wielopole”.
1980
Premiera „Wielopola, Wielopola” we Florencji (Atelier Cricot 2, 23 VI 1980). Tournée z nowym spektaklem: Edynburg (Theatre Moray House), Londyn (Riverside Studios), Paryż (Théâtre Bouffe du Nord), Kraków (Sala Sokoła), Warszawa (Klub Stodoła), Gdańsk (Sala Widowiskowa Stoczni Gdańskiej). Prezentacje „Umarłej klasy” w Prato k. Florencji (Spazio Culturale il Fabbricone).
Utworzenie Archiwum Teatru Cricot 2 – Cricoteki we Florencji (istniała bardzo krótko) i w Krakowie (I 1980).
1981
Teatr Cricot 2 prezentuje „Wielopole, Wielopole” w Mediolanie (Centro di Ricerca per il Teatro), Rzymie (Teatro Limonaia), Florencji (via Santa Maria 25 – dawne Atelier Cricot 2), Genui (Teatro de la Ville), Parmie (Teatro Regia), Genewie (Théâtre Plainpalais), Zurychu (Theater 11), Caracas (Sala José Félix Ribas), Norymberdze (Schauspielhaus), Madrycie (Teatro Maria Guerrero) i w Vitorii (Teatro Gueridi) oraz „Umarłą klasę” w Krakowie (Sala Sokoła).
We włoskim wydawnictwie Ubulibri ukazuje się partytura i komentarze teoretyczne T. Kantora do „Wielopola, Wielopola”.
1982
Prezentacje „Wielopola”: Guanajuato (Festival Internacional Cervantino), Mexico City (Theatro Juan Ruiz Alarcón), Nowy Jork (La MaMa ETC), Lyon-Villeurbanne (Théâtre National Populaire) oraz „Umarłej klasy”: Toga-Mura (Toga Festival 82), Tokio (Parco Space Part 3), Londyn (Riverside Studios) i cricotage’u Gdzie są niegdysiejsze śniegi: Paryż (Centre Georges Pompidou), Londyn (Riverside Studios). Wielka wystawa indywidualna w Galerie de France w Paryżu.
Edition Chene/Hachette i Galerie de France wydają książkę „Metamorphoses” – zawierającą zbiór tekstów i esejów T. Kantora. W Polsce ukazuje się od dawna oczekiwana książka Wiesława Borowskiego „Tadeusz Kantor”, zawierająca obszerny wywiad przeprowadzony z artystą w latach 1973-74.
1983
Prezentacje „Umarłej klasy”: Barcelona (Teatro Poliorama), Cagliari (Teatro Pierluigi da Palestrina), Madryt (Teatro M. Guerrero), Warszawa (Klub Stodoła), Kraków (Sala Sokoła), Paryż (Centre Georges Pompidou), Genewa (Théâtre Plainpalais); „Wielopola, Wielopola”: Palma de Mallorca (Sala Magna del Auditorio), Warszawa (Klub Stodoła), Kraków (Sala Sokoła), Wielopole Skrzyńskie (kościół parafialny), Rzeszów (Filharmonia) i cricotage’u „Gdzie są niegdysiejsze śniegi”: Genewa (Théâtre Plainpalais).
Udział w wystawie “Présences Polonaises” (Paryż, Centre Georges Pompidou). W Centre Georges Pompidou odbywa się także wystawa „Le Théâtre Cricot 2 et son avant-garde”.
XI tom serii „Les voies de la creation théâtrale”, wydawanej prze Centre National de la Recherche Scientifique pod red. Denisa Bableta, zostaje poświęcony w całości Teatrowi Śmierci T. Kantora.
1984
Prezentacje „Umarłej klasy”: Murcia (Teatro Romea), Las Palmas (Teatro Pérez Galdós), Sevilla (Sala Municipal San Hermenegildo), Los Angeles (Olympic Arts Festival) i „Wielopola”: Sztokholm (Kulturhuset), Iyväskylä (Uniwersytet), Helsinki (Uniwersytet), Paryż (Théâtre de Paris), Los Angeles (Olympic Arts Festival), Buenos Aires (Teatro Municipal General San Martin), Grenoble (Maison de la Culture), Louvian-la-Neuve (Théâtre Jean Vilar), Bolonia (Theatro Duse). Pokaz cricotage’u „Gdzie są niegdysiejsze śniegi” w Warszawie (Klub Stodoła).
Przez cały rok trwają, z przerwami, próby nowego spektaklu „Niech sczezną artyści”. Wystawa indywidualna T. Kantora w Grenoble (Maison de la Culture).
1985
Światowa prapremiera nowego spektaklu – „Niech sczezną artyści”, Norymberga, 2 VI 1985 (Alte Giesserei Kabelmetal). Prezentacje „Niech sczezną artyści”: Mediolan (Teatro dell’Arte), Avignon (Lycée Aubanel), Paryż (Centre Georges Pompidou), Nowy Jork (La MaMa ETC).
Pokazy „Wielopola, Wielopola” w Salonikach (Demetrius).
Wyjazd z „Umarłą klasą” do Tel-Avivu (Jaffa Harbour Theatre).
Wystawa indywidualna T. Kantora w Avignonie w ramach Festival d’Avignon.
1986
„L`atessa molto importante” – Festiwal Teatru Cricot 2 w Bari (Teatro Petruzzelli). Prezentacje: „Umarłej klasy”, „Wielopola, Wielopola”, „Niech sczezną artyści”. Równocześnie odbywa się sympozjum z udziałem kilkunastu krytyków i wystawa T. Kantora (Galeria Bonomo). Teatr Cricot 2 prezentuje spektakle: „Wielopole, Wielopole” w Berlinie Zachodnim (Theatermanufaktur) oraz „Niech sczezną artyści” – w Warszawie (Klub Stodoła), Krakowie (Teatr Słowackiego), Madrycie (Sala Olimpia), Mediolanie (Teatro dell’Arte), Turynie (Teatro Colosseo), Lyonie-Villeurbanne (Théâtre National Populaire), Grenoble (Maison de la Culture), Berlinie Zachodnim (Theatermanufaktur), Antwerpii (de Singel) i w Ferrarze (Teatro Comunale di Ferrara).
Sympozjum „Sztuka Tadeusza Kantora”, Katowice, 10-11 IV 1986 (Uniwersytet Śląski) i Antwerpia, 25 X 1986.
W Mediolanie, przez okres miesiąca, prowadzi wykłady w Civica Scuola d’Arte Drammatica Paolo Grassi, gdzie przygotowuje ze studentami cricotage w manierze konstruktywistycznej i surrealistycznej.
Wystawa indywidualna w Mediolanie, 10-27 IV 1986 (Galleria di Milano), i w Berlinie Zachodnim, 31 VIII – 28 IX (Galerie Eva Poll).
1987
Teatr Cricot 2 prezentuje spektakle: „Wielopole, Wielopole” – w Barcelonie (Mercat de les Flors) i Santander (Parque de la Marga) oraz „Niech sczezną artyści” – we Wrocławiu (Teatr Polski), Barcelonie (Mercat de les Flors), Wiedniu (Metropol), Lille (Théâtre de la Salamandre), Bilbao (Teatro Ayala), Florencji (Teatro delle Compagnia) i Buenos Aires (Teatro Municipal General San Martin).
Przygotowania do inscenizacji „Maszyny miłości i śmierci” (cricotage) w Mediolanie. Premiera 13 lipca w trakcie festiwalu teatralnego Spiel Räume towarzyszącemu wystawie „Documenta 8” w Kassel (Staatstheater); kolejne prezentacje tego cricotage’u w Mediolanie (Theatro Litta), Reggio Emilia (Teatro Ariosto) i Palermo (Teatro Biondo).
Wystawa „Oggetti e machine del teatro di Tadeusz Kantor” w Museo Internazionale delle Marionette w Palermo.
W Krakowie odbywają się próby do „Nigdy tu już nie powrócę”.
1988
Światowa premiera najnowszego przedstawienia T. Kantora „Nigdy tu już nie powrócę” w Piccolo Teatro Studio w Mediolanie (23 IV 1988).
Teatr Cricot 2 prezentuje: „Niech sczezną artyści” w San Marino (Teatro Nuova Dogana) i w Salerno (Teatro „A”) oraz „Nigdy tu już nie powrócę” w Berlinie Zachodnim (Akademie der Künste), Nowym Jorku (La MaMa ETC), Paryżu (Centre Georges Pompidou), Palma de Mallorca (Teatro Auditorium), Tuluzie (Théâtre Garonne) i w Lyonie-Villeurbanne (Théâtre National Populaire).
Cricotage „Maszyna miłości i śmierci” w Helsinkach i w Vaasa.
Wraz z międzynarodową grupą aktorów mimów i lalkarzy przygotowuje w Institut International de la Marionette w Charleville-Mézieres cricotage „Un tres courte leçon” (16 VIII-10 IX 1988).
Wystawa najnowszych obrazów T. Kantora „Dalej już nic” (Cricoteka, Kraków, 5 III 1988).
1989
Teatr Cricot 2 prezentuje „Nigdy tu już nie powrócę” w Montpellier (Théâtre des Treize Vents), Lille (Théâtre Roger Salengro), Barcelonie (Mercat de les Flors), Madrycie (Teatro Albéniz), Rzymie (Teatro Il Vascello), Lizbonie (Grand Auditorium de la Foundation Gulbenkian) i w Norymberdze (Tafelhalle).
Pokazy „Umarłej klasy”, „Wielopola-Wielopola”, „Niech sczezną artyści” i „Nigdy tu już nie powrócę” na Festiwalu Teatru Cricot 2 w Paryżu (maj-czerwiec). Międzynarodowe sympozjum „Tadeusz Kantor, peintre, homme de théâtre, ses résonances a la fin du XX siécle” w Centre Georges Pompidou w Paryżu (29-30 VI), ponadto wystawa malarstwa T. Kantora „Plus loin, rien” („Dalej już nic”) w Galerie de France (22 VI-1 IX) oraz wystawa „Tadeusz Kantor. Le Voyage” w Centre Georges Pompidou.
W Krakowie rozpoczynają się próby do „Dziś są moje urodziny”.
1990
Teatr Cricot 2 prezentuje: „Nigdy tu już nie powrócę” w Krakowie (Teatr Stary), Warszawie (Klub Stodoła) i w Tokio (Parco Theatre) oraz „Umarłą klasę” w Salerno (Teatro Capitol), Bari (Teatro Petruzelli) i w Reykjaviku.
W Awinionie prowadzi warsztaty dla grupy młodych artystów, z którymi przygotowuje cricotage „O douce nuit”.
Próby do „Dziś są moje urodziny” w Krakowie i w Tuluzie.
W Krakowie polsko-francuskie sympozjum „Sztuka i wolność” poświęcone twórczości T. Kantora (9-11 IV 1990).
Wystawa rysunków w Galerie Poll w Berlinie Zachodnim.
Wystawa rysunków, obrazów i obiektów teatralnych T. Kantora w galerii Spicchi dell’Est w Rzymie (11 VI-20 VII).
Tadeusz Kantor umiera 8 grudnia 1990 r. w Krakowie. Pochowany zostaje 14 grudnia na cmentarzu Rakowickim w Krakowie.
Premiera jego ostatniego spektaklu „Dziś są moje urodziny” (Aujourd’hui c’est mon anniversaire), dokończonego już przez zespół Teatru Cricot 2, odbywa się w Théâtre Garonne w Tuluzie (1 I 1991) oraz w Centre Georges Pompidou w Paryżu (21 I 1991).
Opracowanie: Józef Chrobak
