Rollercoaster to program prezentacji tańca współczesnego, który od siedmiu lat jest realizowany przez Cricotekę i Krakowski Teatr Tańca. Spektakle wybrane przez kuratorów – Pawła Łyskawę i Eryka Makohona – prezentowane są od wiosny do zimy. Motywem przewodnim programu w 2024 roku jest „Przestrzeń”, jeden z czterech faktorów ruchu według Rudolfa von Labana.
Wielu twórców myślało o przestrzeni niestandardowo. Spektakle teatralne i taneczne odbywały się już właściwie wszędzie. A co, jeśli wrócimy do punktu wyjścia i przyjrzymy się, jak obecność osoby performującej oraz jej ruch kreują przestrzeń?
Odpowiedzi na te pytanie szukać będziemy w spektaklach prezentowanych w ramach tegorocznego programu. Rozważania na temat przestrzeni i sposobu włączania jej w tkankę chorograficzną, wzmocnią rozmowy pospektaklowe z osobami twórczymi, które poprowadzi Alicja Müller.
Kontekst poszerzą wykłady dr Joanny Szymajdy i Izabeli Zawadzkiej, poświęcone odpowiednio – projektom site specific oraz spacerom performatywnym.
Przestrzeń jako hasło tegorocznego „Rollercoastera” nawiązuje pośrednio do twórczości Tadeusza Kantora. Można uznać, że w jego sztuce to przestrzeń nadawała dziełu ostateczny kształt. Artysta niewątpliwie chciał przestrzeń ujarzmić. Nazywał ją UR-MATERIĄ, czyli obszarem niezależnym od twórcy, który sam się kształtuje. Rozumiał ją jako rozprężającą się materię, która może się oddalić, rozciągnąć, a nawet wirować. Nie bez znaczenia jest fakt, że Kantor z wykształcenia był scenografem. W swoich obrazach, doklejając przedmioty, nadawał płótnom trzeci wymiar. Jako twórca happeningów anektował przestrzenie ulicy czy plaży. Jeszcze inaczej budował przestrzeń w teatrze, w którym jej granicę tworzyły światy iluzji i deziluzji.
W najbliższej edycji „Rollercoastera” przyjrzymy się jak przestrzeń wpływa na choreografię i odwrotnie, jaką formę przestrzeni nadaje ruch. W spektaklu „Glory Game” Dominika Więcka przestrzeń staje się trójwymiarowym zapisem choreografii. Scenografia bezpośrednio wpływa na sposób poruszania się tańczących. Osoby performerskie swoim ruchem deformują przestrzeń. Osoby oglądające stają się świadkami i świadkiniami zapisu historii spektaklu na piasku, wypełniającym pole gry. Zupełnie inaczej, bo intymnie i wsobnie, w spektaklu „Odwilż” buduje przestrzeń Paweł Grala. Choreograf podporządkowuje performerkę plastyce scenicznych kompozycji, zespala ją z kostiumem, kontekstualizującym ruch. W spektaklu Grali przestrzeń staje się podstawowym narzędziem dramaturgicznym. Natomiast w „Szekspiriach” Krakowskiego Teatru Tańca, przestrzeń buduje iluzję. Fragmentaryzacja ciał reprezentuje rozpad psychiczny szekspirowskich bohaterek. Użyte w spektaklu obiekty razem z wizualizacjami i ciałami performerek budują architekturę przestrzeni, tej scenicznej i tej wyobrażonej. Jedną z inspiracji spektaklu były choreograficzne prace Anety Grzeszykowskiej, wielokrotnie nagradzanej polskiej artystki wizualnej. We współpracy z tancerkami stworzyła surrealistyczny obraz w którym ograniczenia ciała znikają. Wystawa prac wideo Grzeszykowskiej („Ból głowy”, „Black”, „Bolimorfia”) w których istotą jest fragment, granica, deformacja, dokompozycja, stanie się kontekstem, dla spektaklu Makohona i okazją do spotkania obojga artystów z widzami. Temat przestrzeni kontynuują kolejne Rollercoasterowe spektakle. W choreografii pt. „Elevator” Ferenca Fehera trzech tancerzy zostaje uwięzionych w windzie, najmniejszej przestrzeni, w której jest się blisko siebie, ale bez kontaktu. W „Some Things Touch”, rozgrywającym się poza tradycyjną przestrzenią teatralną, słoweńska choreografka i tancerka Lii Ujčič buduje niezwykle intymny dialog pomiędzy tancerzami, w którym przestrzeń staje się źródłem poetyki. Z poczucia ograniczenia przestrzeni, zamknięcia i wykluczenia wypływa spektakl „Superfluous” słoweńskiej grupy EN-KNAP.
Rollercoasterową przestrzeń pozostawiamy otwartą, dlatego zapraszamy osoby artystyczne do udziału w dwóch open callach – na spektakl prezentowany w ramach programu i wpisany w jego idom oraz na rezydencję, który obejmuje wsparcie produkcyjne spektaklu. Szczegółowe informacje o open callach będziemy publikować wkrótce.
W ramach programu na krakowskich przystankach odbędzie się wystawa fotograficzno-malarska, zrealizowana przez krakowskiego artystę Grześka Marta, wpisująca ruch osób tańczących w przestrzeń kamieniołomu w Józefowie, w woj. lubelskim.
PROGRAM:
28 kwietnia 2024, 17.00
Przestrzeń jako doświadczenie choreograficzne
wykład
dr Joanna Szymajda
„Tańczyć to czynić przestrzeń widoczną” – Dominique Dupuy
Otwarta przestrzeń czy przestrzeń miejska jawi się a priori jako doświadczenie choreograficzne. Tancerz/ka wprowadza swoje ciało w środek anonimowej masy ludzkiej. Choreograf/ka przenosi swój wzrok z kadrów sali teatralnej w przestrzeń widzianą jako „ciało społeczne” i jego różne konfiguracje.
Ciało w przestrzeni miejskiej nie jest bynajmniej odkryciem ostatnich czasów, to przywołanie lat 50. w Kalifornii (Anna Halprin i jej akcje uliczne, w parkach, w muzeach) czy lat 60. i 70., gdy w Nowym Jorku tancerze Trishy Brown okupowali ławki i trawniki w parkach, biegali po dachach loftów i chodzili po ścianach wieżowców.
Dziś już nie tylko przestrzenie miejskie i postinudstrialne, plaże i parki ale i prywatne miejsca stają się przedmiotem eksploracji artystów, mierzących je z perspektywy antropocentrycznej. Pokoje hotelowe, biurowce, kluby, dancingi, wreszcie prywatne mieszkania – każda z tych przestrzeni może stać się miejscem działania współczesnej choreografki/a. Projekty site specific biorą pod uwagę przede wszystkim specyfikę danego miejsca, do niego przystosowując schemat działań. Czynią z przestrzeni miejsce, nadając miejskim aglomeracjom wymiar pełnego doświadczenia socjologicznego. Z drugiej strony, możliwe jest także przejmowanie przez choreografów/ki wypracowanych w miejskich przestrzeniach idei ruchu, jak hip-hop czy parkour i włączanie ich w kadry teatralnych spektakli.
W proponowanym wykładzie przedstawione zostaną różnorodne strategie uwidaczniania przestrzeni w ramach praktyk choreograficznych.
28 kwietnia 2024, 18.30
Odwilż
spektakl
Paweł Grala
Paweł Grala w spektaklu „Odwilż” buduje intymną i wsobną przestrzeń, do której wprowadza osoby oglądające. Proponuje podróż do wnętrza człowieka i zwrócenie się ku podświadomości.
Choreograf podporządkowuje performerkę plastyce scenicznych kompozycji, zespala ją z kostiumem.
Tancerka niczym postaci tworzone przez Haruki Murakamiego schodzi do studni, gdzie z każdym krokiem zagłębia się w nieskończoną otchłań siebie samej. “Odwilż” tworzy dla osób oglądających przestrzeń do współuczestniczenia w tej podróży.
„Nieznośny gorąc wytapia substancję z formy, dając jej ułudę wolności. Następuje seria rozpuszczeń, topnień. Ciało deformuje się desperacko szukając kontaktu z samym sobą. Podróż w głąb, pełna powrotów, przeszłość usiana pułapkami repetycji, teraźniejszość zdaje się grzęznąć w otchłani czerni. Lód pęka z krzykiem i tworzy szczeliny dla silnych wiatrów.. Słyszę Cię niewyraźnie. Wtapiasz się w tło, ale czuję, że mnie woła. Ma wiadomość, dziękuję. Będę piętnaście po ósmej. Myślałam, że nie wstanę, ale się podniosła, zapaliła światło, by zajrzeć w ciemność. Tylko kiedy ją naświetlasz, przestaje być sobą. Nie była sobą. Wygodnie ułożyła rękawy, i sprawdziłam czy suwak działa bez zarzutu. Działa w obie strony”.
Koncepcja/choreografia: Paweł Grala
Kreacja/taniec: Joanna Jaworska-Maciaszek
Muzyka: Zofia Tomczyk & Józef Buchnajzer
Scenografia: Jakub Urbański
Kostiumy: Ania Adamiak
Światło: Kamil Urbanowicz
12 maja 2024, 18.30
Superfluous
spektakl
EN- KNAP (Słowenia)
Pandemia, czas izolacji i odosobnienia, to istotny kontekst dla spektaklu „Superfluous” słoweńskiej grupy EN-KNAP. Wiosną 2020 roku tancerze pracowali w izolowanej i ograniczonej przestrzeni własnych mieszkań, prowadząc indywidualne badania, gromadzili materiał do spektaklu, który publikowali on-line. Po zakończeniu izolacji tancerze spotkali się w studiu i wspólnie rozwinęli poszczególne sekwencje spektaklu.
Przedstawienie obejmuje zarówno stałą strukturą, jak i elementy improwizowane. Osobom tańczącym towarzyszy na scenie muzyk, który stwarza dodatkowe wyzwania sceniczne.
Punktem wyjścia dla spektaklu był esej „Superfluous Man” Iliji Trojanowa na temat destrukcyjnej siły kapitalizmu. Pandemia i wynikające z niej ograniczenia spowodowały, że stawiane w eseju pytania nabrały dodatkowej siły: Kto i dla kogo jest zbędny? Jeśli nie produkujemy i nie konsumujemy to czy w ogóle istniejemy? Jak cienka jest granica między potrzebnym a niepotrzebnym, użytecznym a nieużytecznym?
koncept: EN-Knap Group
kreacja i performens: Mattia Cason, Tamás Tuza, Carolina Alessandra Valentini, Tina Habun, Davide Lafabiana, Nuria Capella Florensa
muzyka na żywo: Tomaž Grom
światło: Leon Curk
scenografia: Iztok Kovač, Jaka Šimenc
kostiumy: Katarina Škaper (Atelje d.o.o.)
rekwizyty: EN-KNAP Group
koncept: Iztok Kovač
spektakl oparty na książce Iliji Trojanowa ”Superfluous Man”
foto-video: Andrej Lamut
Specjalne podziękowania dla Andreja Rauch Podrzavnik
kierownik prób: Ana Štefanec Knez
producenci: Karmen Keržar, Goran Pakozdi
public relations: Valerija Intihar
produkcja: Zavod EN-KNAP
wsparcie: Miasto Ljubljana – Wydział Kultury, Ministerstwo Kultury Republiki Słoweńskiej
23 czerwca 2024, 18.30
Some Things Touch
spektakl
Lia Ujčič and András Engelmann (Slowenia/Węgry)
Lii Ujčič wspólnie z Andrásem Engelmannem buduje niezwykle intymny ruchowy dialog, w którym przestrzeń staje się źródłem poetyki.
„Some Things Touch” to zaproszenie do pieszczot, trzymania się za ręce i przytulania się nawzajem, to przewodnik po tym, jak dotykać innych ludzi i uśmiechać się do nich.
Spektakl bada znaczenie dotyku. To, co jest wyjątkowe w dotyku to jego wzajemność. Podczas gdy możemy patrzeć bez bycia oglądanym, nie możemy dotykać bez bycia dotykanym.
Poprzez dotyk wchodzimy w nowe przestrzenie, często bardzo intymne. Dotyk pomaga pokonywać granice. Łączy nas z resztą świata.
Poprzez osadzenie spektaklu w przestrzeni zewnętrznej, tematyzowana w przedstawieniu, intymność konfrontuje się z otwarciem na widza także przypadkowego, współdzielącego otwartą przestrzeń publiczną.
Kreacja/ruch/performance: Lia Ujčič i András Engelmann
Oryginalna koncepcja: Lia Ujčič i Vincent Wodrich
Projekt oświetlenia: Virág Rovó
Muzyka: Rhoda, dné, Elandro
30 czerwca 2024, 18.30
Glory Game
spektakl
Dominik Więcek
W spektaklu „Glory Game” Dominika Więcka przestrzeń staje się trójwymiarowym zapisem choreografii. Scenografia bezpośrednio wpływa na sposób poruszania się tańczących. Osoby performerskie swoim ruchem deformują przestrzeń. Osoby oglądające stają się natomiast świadkami i świadkiniami zapisu historii spektaklu na piasku, wypełniającym pole gry.
Pierwsze nowożytne igrzyska olimpijskie zbiegają się w czasie z wynalezieniem kinematografu, co całkowicie przekształciło sposób uczestnictwa w sporcie oraz jego odbiór. Ze względu na kamerę i teleuczestnictwo w rozgrywkach sportowych zmieniane są zasady i reguły dziedzin olimpijskich. Zabiegi związane z prezentacją ruchu: zwolnienia i przyspieszenia, powtórki, zbliżenia, czy gwałtowne zmiany punktów widzenia działają na widzów i widzki jak wciągający serial i mają elementy melodramatu.
W centrum tego wszystkiego jest ciało, od którego zasady gry nieustannie wymagają coraz więcej. Nowoczesny sport nakłada na zawodników skrajne obciążenia przekraczające biologiczną wydolność organizmu. Citus – altius – fortius (szybciej – wyżej – silniej).
„Powiadasz, że chcesz zwyciężyć w Olimpii. Przemyśl jednak, co się z tym wiąże. Musisz być posłuszny, przestrzegać diety, odmawiać sobie ciastek, ćwiczyć w ustalonych porach, czy to skwar, czy ziąb. Nie wolno Ci pić zimnej wody ani wina, kiedy zechcesz. Należy się oddać w ręce trenera tak, jakbyś się powierzał lekarzowi. A później, podczas zawodów, a to przeciwnik będzie próbował Cię oślepić, a to zwichniesz sobie rękę, a to z skręcisz kostkę, nałykasz się piachu i będziesz chłostany. A po tym wszystkim może się zdarzyć, że przegrasz.” (Epiktet. Rozprawy III.15.2-4)
Koncept i choreografia: Dominik Więcek
Kreacja i performance: Natalia Dinges, Daniela Komędera, Piotr Stanek, Dominika Wiak, Dominik Więcek, Monika Witkowska
Opieka dramaturgiczna: Konrad Kurowski
Scenografia: Mateusz Mioduszewski
Kostiumy: Weronika Wood
Muzyka: Przemek Degórski
Reżyseria oświetlenia: Piotr Pieczyński
Specjalnie podziękowania dla osób, z którymi praca była dla nas inspiracją: Paweł Wysocki, Johnny Blade, Biesiad Strong. Podziękowania należą się również Lubelskiemu Teatrowi Tańca, Centrum Kultury w Lublinie.
Spektakl dla widzów powyżej 16 lat. W spektaklu pojawia się nagość.
INSTALACJA WIDEO Anety Grzeszykowskiej
Spotkanie z autorką, 22 września 2024
Aneta Grzeszykowska, uznana polska artystka wizualna, we współpracy z tancerkami stworzyła surrealistyczny obraz w którym ograniczenia ciała znikają. Wystawa prac wideo Grzeszykowskiej („Ból głowy”, „Black”, „Bolimorfia”) w których istotą jest fragment, granica, deformacja, dokompozycja, stanie się kontekstem, dla spektaklu Eryka Makohona i okazją do spotkania obojga artystów z widzami.
Aneta Grzeszykowska, Ból głowy
Ból głowy jest współczesną choreografią egzystencjalną: próbą ponownego uporządkowania życia po katastrofie. Pojawiające się w filmie tony groteskowe, surrealistyczna fantasmagoria oraz cielesne zabawy przywołują na myśl eksperymenty z obszaru body-art.
Pantomima odbywa się w rytm muzyki Krzysztofa Pendereckiego i opowiada historię o ciele, które dąży do auto-destrukcji. Ból głowy stanowi moment konfrontacji artystki z czarną otchłanią, która przybiera kształt czarnej dziury: idealnej przestrzeni dla nie-egzystencji. Ta czerń, która odgrywa istotną rolę w filmach Anety Grzeszykowskiej, sprawia, że skupiamy się na tym co jako jedyne pozostaje oświetlone: na ciele artystki jako fundamentalnym problemie, przedmiocie jej zainteresowania.
Ból głowy rozpoczyna się od katastrofy: artystka trzyma w ustach wiązkę dynamitu, która wybucha. To co nastąpi później będzie próbą ponownego złożenia jej ciała – rąk, tułowia, głowy – które jednak buntują się i zaczynają żyć własnym życiem. Film kończy się ponownym aktem stworzenia: wszystkie części zostają ponownie złożone, ale to co powstaje, okazuje się potworne, zawieszone gdzieś między boskością a monstrualnością.
Muzyka: Krzysztof Penderecki: Anaklasis (1959), Fonogrammi (1973), Polimorfia (1961), I Kwartet Smyczkowy (1960), I symfonia: Dynamis I – Arche I (1973)
Taniec: Aleksandra Lemm, Weronika Pelczynska, Marzena Roguska, Anita Wach
Współpraca: Jan Smaga
Aneta Grzeszykowska, Black
Black odbywa się w absolutnej ciemności, radykalnie abstrakcyjnym zawieszeniu wszelkich zmysłowych doznań, z wyjątkiem ciała artystki. Ta ciemność odgrywa aktywną rolę – nie tylko zapewnia tło, ale również wyznacza niewypowiedzianą, niesamowitą przestrzeń snu czy nieświadomości, przestrzeń, w której ograniczenia ciała zanikają. Film rozpoczyna sekwencja, w której artystka zakrywa kolejne części swego ciała czarnymi rękawiczkami, rajstopami, swetrem, pogrążając je w niezmierzonej ciemności. Następnie film wprowadza i rozwija klasyczne motywy surrealistyczne: przemierzanie niesamowitego, wąskie przejścia w kolejne wyobrażone przestrzenie, motyw ślepnięcia (w tym przypadku przez długą, wężowatą linę), motyw kurczenia się, klaustrofobiczną przestrzeń i wreszcie zbliżenie na szeroko otwarte usta aż do sceny baletu mechanicznego na tle gwieździstego nieba.
Aneta Grzeszykowska, Bolimorfia
W Bolimorfii – w rytmie Bolero, na które artystka nałożyła kompozycję Polimorfia Krzysztofa Pendereckiego, doskonale burzącą i dekonstruującą zmierzanie klasycznego dzieła Maurice’a Ravela ku punktowi kulminacyjnemu – jesteśmy świadkami ciągłej multiplikacji Anet, które z kolei tworzą dekoracyjne, choreograficzne układy, jedna po drugiej. W tym filmie z każdą minutą ciało artystki staje się coraz bardziej maszyną, elementem doskonale działającego mechanizmu zegara, staje się ornamentem; do tego stopnia, że w którymś momencie wyłania się „nowy organizm”, z wieloma Anetami odgrywającymi rolę głowy, rąk, tułowia, nóg.
Muzyka: Krzysztof Penderecki, Polimorfia (1961); Maurice Ravel, Bolero.
13-22 września 2024
Rezydencja artystyczna
Szczegóły podamy wkrótce
22 września 2024, 18.30
Szekspirie
spektakl
Krakowski Teatr Tańca
W „Szekspiriach” Krakowskiego Teatru Tańca, przestrzeń buduje iluzję. Fragmentaryzacja ciał reprezentuje rozpad psychiczny szekspirowskich bohaterek ,Ofelii, Lady Makbet, Julii. Użyte w spektaklu obiekty razem z wizualizacjami i ciałami performerek budują architekturę przestrzeni, tej scenicznej i tej wyobrażonej.
Kobiecym bohaterkom Szekspira często przypisuje się obłęd i niestabilność. Popularność kobiecego szaleństwa sięga daleko poza dzieło Szekspira i staje się doświadczeniem z ciekawością analizowanym przez kolejnych twórców. W spektaklu twórczynie i twórcy próbują wyobrazić sobie kontekst doświadczenia “szalonych” bohaterek. Obłęd staje się dla nich fascynującym obrazem, a i nierzadko poszukują w nim strategii emancypacyjnych. Często jednak bohaterki te działają w pojedynkę. A co, gdyby dokonać przemieszczeń i za pomocą ruchu spotkać je w jednej przestrzeni?
Szekspirie to taneczny kolaż alternatywnych wyobrażeń na temat bohaterek z tragedii Szekspira i ich współistnienia. Tancerki Krakowskiego Teatru Tańca tworzą ruchowe interpretacje zdezorganizowanych myśli Ofelii, Lady Makbet i Julii, odkrywając nieznane obszary postaci literackich i nas samych.
Czy przywołując Ofelię, Lady Makbet i Julię jesteśmy w stanie wskazać architekturę ich pokoi? A co, gdyby rzeczywiście pojawić się z wizytą u Julii w Weronie? A co, jeżeli bohaterki naprawdę chciałyby przyjść w odwiedziny do Lady Makbet? W jakim wnętrzu by je przyjęła? Na czym ugościła?
Oprócz architektury miejsc twórców i twórczynie spektaklu interesuje zagadnienie architektury ciała. Czy rozpad psychologiczny można przedstawić w formie dekompozycji fragmentów ciała? Czy dłoń Julii ocaliłaby Lady Makbet przed obłędem? Czy defragmentaryzacja ciał tych trzech bohaterek może wydarzyć się na scenie jako projekt emancypacyjny?
Koncepcja i scenografia: Eryk Makohon
Choreografia: Eryk Makohon, Agnieszka Bednarz-Tyran, Yelyzaveta Tereshonok
Dramaturgia: Daria Kubisiak
Muzyka: Piotr Peszat
Wideo: Grzesiek Mart
Performans: Agnieszka Bednarz-Tyran, Yelyzaveta Tereshonok
Światło: Michał Wawrzyniak
Współpraca scenograficzna: Piotr Karp
Identyfikacja graficzna: Weronika Wawryk
Koordynacja i produkcja: Paweł Łyskawa, Izabela Zawadzka
Wystawa miejska zdjęć Grześka Marta
W ramach programu na krakowskich przystankach odbędzie się wystawa fotograficzno-malarska, zrealizowana przez krakowskiego artystę Grześka Marta. W citylightach, na terenie Krakowa zostaną wystawione zdjęcia wpisujące ruch osób tańczących w przestrzeń kamieniołomu w Józefowie, w woj. podlaskim. Autorskie zdjęcia poddane artystycznej obróbce, zostaną pomalowane przez ich twórcę. W formie łączącej fotografię i malarstwo artefakty zostaną wystawione w krakowskiej przestrzeni miejskiej.
13 października, 17.00
O co chodzi?
wykład
Izabela Zawadzka
Performanse chodzone w przestrzeniach miejskich w wyjątkowy sposób angażują osoby uczestniczące, tworząc szczególną sieć relacji między osobami performującymi, oglądającymi, twórczymi a samą lokalizacją. Stwarzają potencjał do odczytania znanych przestrzeni na nowo i poznania ich w niecodzienny sposób. W trakcie spotkania zostaną wybrane techniki twórcze, służące budowaniu tych specyficznych form zostaną omówione na przykładach artystyczno-badawczych performansów mapujących przestrzeń, multisensorycznych spacerów artystyczne i chodzonych performansów dźwiękowych.
13 października 2024, 18.30
Spektakl wyłoniony w ramach open callu
Wydarzenia towarzyszące:
Summer Academy (sierpień) – warsztaty tańca współczesnego dla osób zawodowo zajmujących się tańcem
Critics Residency (wrzesień) – warsztaty krytyki tańca
Danca Communication Lab (wrzesień) – laboratorium improwizacji
Kuratorzy programu / Curators: Paweł Łyskawa, Eryk Makohon
Organizatorzy / Organizers: Cricoteka, Krakowski Teatr Tańca
Zespół realizujący projekt / Project Team: Mariusz Gąsior, Małgorzata Kmita – Fugiel, Józef Legierski, Magdalena Link-Lenczowska, Zofia Mikołajska, Aldona Mikulska, Andrea Nikolov, Agnieszka Oprządek, Anna Rejowska, Aleksandra Treder, Michał Warmusz, Weronika Wawryk, Natalia Zarzecka, Izabela Zawadzka
Identyfikacja graficzna / Graphic design: Wojciech Kołek
Patroni medialni / Media Patrons: Didaskalia Gazeta Teatralna, Gazeta Wyborcza Radio Kraków Radio Kraków Kultura
Wsparcie medialne / Media Support: taniecPOLSKA.pl
Projekt współfinansowany ze środków Miasta Krakowa.
Project co-financed by the City of Krakow.
Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury – państwowego funduszu celowego.
Financed by the Ministry of Culture and National Heritage from the Cultural Promotion Fund – a state purpose fund.
Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury w ramach programu “Taniec”, realizowanego przez Narodowy Instytut Muzyki i Tańca.
Financed by the Ministry of Culture and National Heritage from the Cultural Promotion Fund within the framework of the “Dance” programme implemented by the National Institute of Music and Dance
Projekt realizowany w ramach programu Beyond Fronta: Bridging Periphery finansowanego ze środków Kreatywna Europa (2023-2026) tworzonego przez partnerów: Krakowski Teatr Tańca, Közép-Európa Táncszínház / Central Europe Dance Theatre, Bunker, Croatian Institute for Movement and Dance – Hrvatski institut za pokret i ples – HIPP, M STUDIO, Moira Cultural and Youth Association oraz Vitlycke – Centre for Performing Arts
The project is organized within the framework of the Beyond Front@: Bridging Periphery programme financed by the Creative Europe program (2023-2026) and organized by Krakow Dance Theatre – Krakowski Teatr Tańca, Közép-Európa Táncszínház – Central Europe Dance Theatre, Bunker, Croatian Institute for Movement and Dance – Hrvatski institut za pokret i ples – HIPP, M Studio and Moira Cultural and Youth Association, Vitlycke – Centre for Performing Arts.
Sfinansowane ze środków UE. Wyrażone poglądy i opinie są jedynie opiniami autora lub autorów i niekoniecznie odzwierciedlają poglądy i opinie Unii Europejskiej lub Europejskiej Agencji
Wykonawczej ds. Edukacji i Kultury (EACEA). Unia Europejska ani EACEA nie ponoszą za nie odpowiedzialności.
Funded by EU funds. The views and opinions expressed are solely those of the author(s) and do not necessarily reflect those of the European Union or the European Executive Agency for Education and Culture (EACEA). Neither the European Union nor the EACEA is responsible for them.
