Niebawem w Cricotece premiera spektaklu „Gwido, hrabia Blezu”

GWIDO, hrabia Blezu to XVIII-wieczny, oświeceniowy dramat opowiadający historię krucjat dziecięcych. Adam Naruszewicz, katolicki biskup i wolnomularz, poeta i historyk, pisze w nim o starciu dwóch cywilizacji, ale też (przede wszystkim) o zderzeniu oświeceniowego racjonalizmu i religijnej irracjonalności, utylitarystycznej polityki z dziecięcym idealizmem. Tym, co w tragedii fascynuje najbardziej, to przyjęta przez autora optyka: chrześcijańskie wojska stają się terrorystami dokonującymi inwazji na muzułmański kraj zarządzany przez oświeconego sułtana; religijne racje są  pretekstem do brutalnego konfliktu o ekonomicznym podłożu, same zaś dzieci, wraz z tytułowym Gwidonem, stają się zakładnikami wyznawanej ideologii. Ich żarliwość i religijna wiara są rozgrywane przez dorosłych, lecz paradoksalnie wymykają się spod kontroli i doprowadzają do politycznej katastrofy. W tym sensie Gwido okazuje się figurą podobną dwóm „książęcym” bohaterom: księciu Myszkinowi i Księciu Niezłomnemu, zaś sam utwór Naruszewicza wyjątkowo współczesnym studium politycznym, które opowiada o naszych dzisiejszych problemach.

Niniejsza realizacja jest prapremierą sztuki Naruszewicza, która nie została przeniesiona na scenę za życia autora i która wkrótce po powstaniu zaginęła na ponad dwieście lat. Uciekając od rozbudowanych rozwiązań scenograficznych, rezygnując z tradycyjnego przywiązania do wieku i płci aktorów wcielających się w poszczególne postaci, realizatorzy za naczelne zadanie postawili sobie rozczytanie relacji pomiędzy bohaterami i wydobycie na pierwszy plan znaczeń wpisanych w Naruszewiczowski dramat.

Spektakl stanowi pierwszą premierę Trzeciej Grupy Krakowskiej, kolektywu twórczego inspirującego się działaniami XX-wiecznych krakowskich artystów awangardowych, przede wszystkim Tadeusza Kantora, Marii Jaremy i Jonasza Sterna. Do dziedzictwa mistrzyń i mistrzów kolektyw podchodzi krytycznie, czerpiąc inspirację z poszukiwań formalnych, przecinających się dziedzin sztuki i zacierania granicy pomiędzy codziennością i działaniem artystycznym, rezygnując zaś z paradygmatu „artysty-geniusza”; stawiając na zbiorową formę twórczości.

Spektakl został zrealizowany dzięki stypendium Młoda Polska przyznanego przez Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Premierowe pokazy odbędą się w przestrzeni i dzięki uprzejmości Ośrodka Dokumentacji Sztuki Tadeusza Kantora Cricoteka.

SŁOWAMI AUTORA:

RZECZ TRAGEDYI

Roku 1213 z rozkazu Innocentego III papieża zaczęto ogłaszać po wszystkich europejskich krajach krucjatę szóstą, albo wojnę świętą przeciwko Saracenom. Najpierwszym do niej byli powodem dzieci rozmaitego stanu, którzy się zebrawszy w Niemczech i we Francji aż do 50 prawie tysięcy, wyprawili się do Palestyny lądem i morzem, śpiewając: Panie JEZU CHRYSTE przywróć nam twój krzyż święty. Część z tych dzieci w podróży lądowej już to z nędzy, już od rozbójników poginęła; część, puściwszy się z Marsylii na okrętach kupieckich albo utonęła, albo od pogan pojmana w niewolę do Syrii i do Egiptu zaprowadzona została.

TERMINY SPEKTAKLU:

5 grudnia 2019 r., godz. 19.00

6 grudnia 2019 r., godz. 18.00 oraz godz. 20.00

BILETY  

Tekst: Adam Naruszewicz

Reżyseria, adaptacja, koncepcja sceniczna i muzyczna: Beniamin Bukowski

Występują:

Monika Kulczyk – Gwido, hrabia Blezu

Mikołaj Bańdo – Teobald, hrabia Szampanii, ojciec Gwidona

Anna Kaszuba – Safadyn, sułtan Tyru

Wiktoria Czubaszek – narratorka; Edel, generał wojsk Safadyna; dziecko chrześcijańskie