Program wydarzeń Maszyna Choreograficzna
Kuratorka: Anna Królica
Ciało. Dziecko. Obiekt
15.11.2014, godz. 19.00
Spektakl Ciało. Dziecko. Obiekt zgłębia zagadnienia doświadczenia dzieciństwa. To czas zachowany w pamięci rodzinnej i indywidualnej. Dzieciństwo składa się ze śladów oraz przedmiotów — zabawek, notesów, obiektów — przywołujących dawne smutki, lęki i radości. Jak duże może być nasze muzeum dzieciństwa? Czy mieści nam się w kieszeni? A może sięga chmur, jest zwykłą anegdotą czy też nieprzepracowanym wspomnieniem? Artystkę interesuje praca z pamięcią, cielesna re-konstrukcja stanów i znaków przeszłości, rzeczywistości minionej — zarówno w wymiarze kulturowo-społecznym, jak i indywidualnym.
Koncept/choreografia/wykonanie: Iza Szostak
oprawa wizualna/muzyka/wykonanie: Kuba Słomkowski
obsługa techniczna: Łukasz Kędzierski
producent: Art Stations Foundation by Grażyna Kulczyk
Premiera: 17 listopada 2013, Stary Browar, Słodownia +3, Poznań
partnerzy: Instytut Adama Mickiewicza, Centrum w Ruchu, Fundacja Burdąg, Urząd Dzielnicy Wawer m. st. Warszawa
Projekt Maszyna choreograficzna został zrealizowany w ramach współpracy z Instytutem Muzyki i Tańca – program Scena dla tańca 2014.
Repeater występ taneczny z ojcem
21.11.2014, godz. 19.00
Dotychczas mój ojciec i ja pracowaliśmy używając drewna, zreperowanych rowerów, zebranych wiśni i podróżowaliśmy razem. Ale to wszystko było jakiś czas temu. Moja praca choreografa w różnych częściach świata pozwala na niewiele czasu i przestrzeni dla wspólnych projektów. Podczas gdy kiedyś to praca mojego ojca wyznaczała granice, to w tej chwili ogranicza nas moja praca.
Utwór „Repeater” to propozycja: spędzać więcej czasu razem poprzez zaproszenie mojego ojca, emeryta, aby włączył się w moją pracę. W ten sposób choreografia mogłaby stać się hobby. Dla mojego ojca już się tak stało – nie w znaczeniu zwykłej zabawy (chociaż to nawet nie byłoby najgorsze), ale jak dla amatorów w pierwotnym znaczeniu tego słowa: wielbicieli danej czynności.
Wszystko to dotyczy także konfrontacji z długo chowanymi urazami, jak również odkrywania zaskakujących zalet drugiego człowieka. Ale utwór nie ma za zadanie tego ujawniać albo wyrazić. Głównym przedmiotem uwagi jest projekt wspólnego tworzenia utworu tanecznego. Próżnia długotrwałej ciszy jest w ten sposób zapełniana i stanie się obecnością na scenie, w której my, ojciec i syn, będziemy występować, i w której osiągniemy, mam nadzieję, czytelną intensywność.
Martin Nachbar
Choreografia: Martin Nachbar
Taniec, wykonanie: Klaus Nachbar, Martin Nachbar
Współpraca artystyczna: Jeroen Peeters
Scenografia: Bettina Darmawan
Światła: Bruno Pocheron
Dźwięk: Boris Hauf
Produkcja: Martin Nachbar we współprodukcji z brut Wien, FFT Düsseldorf oraz Sophiensaele, Berlin
Wsparcie: Hauptstadtkulturfonds
Supported by the NATIONALES PERFORMANCE NETZ (NPN) International Guest Performance Fund for Dance, which is funded by the Federal Government Commissioner for Culture and the Media on the basis of a decision by the German Bundestag.
Projekt dofinansowany ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.
New (Dis)Order
24.11.2014, godz. 19.00
(…) Taniec rockowy był zazwyczaj wybujały i w anarchistyczny sposób skomplikowany. Taniec teatralny był zaś minimalistyczny, był tańcem pieszych. Popularny żart podsumowywał tę sytuację: „We wczesnych latach 60-tych ludzie szli na koncert taneczny by popatrzeć jak inni stoją. Po koncercie wszyscy razem szli na imprezę potańczyć.
(Cynthia J. Novack, Looking at movement as culture)
Choreografia: Ramona Nagabczyńska (z dużym wkładem twórczym tancerzy)
Światła: Jan Cybis
Muzyka: Chinawoman, NEU!,Nisennenmondai, Ścianka, David Bowie
Występują: Magdalena Jędra, Mariusz Raczyński, Izabela Chlewińska/Anita Wach
Premiera: 10 maja 2012
Partnerzy: Fundacja Ciało/Umysł, Fundacja Burdąg, Komuna//Warszawa
Spektakl został zrealizowany dzięki stypendium Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego.
Projekt Maszyna choreograficzna został zrealizowany w ramach współpracy z Instytutem Muzyki i Tańca – program Scena dla tańca 2014.
Rekonstrukcja
26.11.2014, godz. 19.00
Didaskalia pamięci.
Fakty wyobraźni.
Remanent wspomnień.
Przekład z Ja.
Rekonstrukcja.
Pomysł/reżyseria/światła: Joanna Leśnierowska z udziałem: Aleksandry Borys, Łukasza Kędzierskiego, Janusza Orlika
współpraca i remix dźwięku: Janusz Orlik
realizacja techniczna: Łukasz Kędzierski
oprawa graficzna: Michał Łuczak
produkcja: Joanna Leśnierowska
koprodukcja: Art Stations Foundation by Grażyna Kulczyk
Premiera: 13 września 2011
Projekt Maszyna choreograficzna został zrealizowany w ramach współpracy z Instytutem Muzyki i Tańca – program Scena dla tańca 2014.
Ostatnia niedziela
RE//MIX Conrad Drzewiecki
30.11.2014, godz.19.00
Twa Ostatnia Niedziela…
Czemuś nie poszedł dalej?
Czemuś taniec i balet…
Spakował w garb.
Twa Ostatnia Niedziela…
Wielki Finał na szczycie…
To był zenit Twój? Czy Cię…
Ogarnął strach?
(słowa: Radek Wysocki)
Iwona Pasińska, choreografka Ostatniej niedzieli, wychowała się na micie Mistrza Drzewieckiego, z którym — jako pierwsza solistka Polskiego Teatru Tańca — mogła się spotkać w czasie jego pracy nad spektaklami Śmierć Izoldy i Pieśń Roksany. Zderzenie mitu z realiami było zaczątkiem myślenia o prawdziwej roli Drzewieckiego na polskiej scenie tańca. Bezapelacyjnie wielbiony i stawiany za wzór formy i treści Mistrz, na lata zakleszczył taniec w estetyczno-koncepcyjnej pułapce, z której sam nie chciał lub nie mógł się wydostać. Tworząc normy nadawcze, stworzył jednocześnie normy odbiorcze. Uzus widowni nie pozwolił Mistrzowi (i wciąż nie pozwala jego następcom) wyrwać się z ustalonych na polskim gruncie ram teatru tańca. Skłania również do refleksji nad tym, co za tą formą stoi.
W 1986 roku, podczas Spotkań Baletowych w Łodzi, Drzewiecki zaprezentował przedstawienie premierowe Ostatnia niedziela. Wygwizdane, „wybuczane”, zakwestionowane — było pierwszą porażką w życiu Mistrza. Pokazywało jednocześnie, że eksperyment wykraczający poza stosowane przez Drzewieckiego konstrukcje był trudniejszy dla Mistrza niż kontynuacja drogi gwarantującej chwałę.
Choredywagacja: Iwona Pasińska
Tekst: Radek Wysocki
Kompozycja dźwięku: Hanka Klepacka; współautor: Bartłomiej Sowa
Koordynacja produkcji: Alina Kubiak
Występują: Iwona Pasińska, Mikołaj Mikołajczyk
Produkcja: Komuna//Warszawa w ramach cyklu RE//MIX
Premiera: 26 października 2013
Projekt dofinansowany przez Urząd m. st. Warszawy oraz ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.
Projekt Maszyna choreograficzna został zrealizowany w ramach współpracy z Instytutem Muzyki i Tańca – program Scena dla tańca 2014.
Abdrücke (2010) /Abdrücke folgen (2011)
dwie instalacje taneczne Anny Konjetzky
16.12.2014, godz. 19.00
“Sahra Huby siedzi w szklanym domu, rozebrana do bielizny, w klatce niczym zwierzę, na wystawie niczym interesujący skarb. Ledwo starczy jej miejsca, by rozciągnąć kończyny, wyprostowanie się jest niemożliwe. A więc kuli się niespokojnie w tym jasnym, pustym sześcianie. Kiedy próbuje wyciągnąć ramiona albo wyprostować nogi, śledzimy jej napięte wyrazy twarzy. Dla tych, którzy lubią jeszcze bardziej intymne sytuacje, na ścianie wyświetlany jest niedyskretny film pokazujący wszystkie szczegóły i opisujący prywatny dziennik tego odizolowania, jednocześnie odwracając ich wzrok od żywego obiektu tej ciekawości. I w ten sposób czyni się perwersję podglądacza doskonałą. W międzyczasie objekt, kobieta publiczna, zaczyna się łamać. Sapie, obraca się. Im więcej się porusza, tym szybszy i głośniejszy jej oddech. Jej skóra poci się, w szklanej trumnie rośnie wilgotność i temperatura. Jawnie obserwowana z cienia, próbuje nawiązać kontakt. Rysuje autoportrety – rysunki węglem, pospiesznie rzucone na papier niczym wołania o pomoc. Następnie wysuwa je przez wąskie otwory w ścianach swego więzienia. Jest tam kto? I czy oni, czy my zaczniemy naprawdę ją widzieć? Anna Konjetzky, która umieściła te wzniośle uparte pytania w pierwszej części dyptyku, nie ufa naszym lubiącym komunikację czasom. Ale nie na tyle, aby przestać wysyłać wiadomości z samotności naszego „Ja”. I największe wrażenie robi to w „Abdrücke”.” – Tekst jury Katji Werner dla Niemieckiej Platformy Tańca 2012
„Abdrücke“: ten taniec-instalacja tworzy napięcie pomiędzy geometryczną, anonimową miejską przestrzenią a miękką, plastyczną intymnością ciała, za pomocą tańca, wideo i rysunków.
Tancerka jest wewnątrz szklanego sześcianu (szkło jest pokryte folią odblaskową). Wewnątrz tancerka może badać samą siebie ruchami i rysunkami, a także stworzyć zapis tego, co widzi; czyni siebie wieczną, jednocześnie siebie kwestionując i analizując. To prawie jak prowadzenie dziennika i pozostawianie śladów.
W drugiej części wieczoru, Abdrücke folgen, publiczność poniekąd wpada do środka sześcianu, wchodzi do środka tancerki.
Nie ma już rozdzielenia pomiędzy tancerką a widownią, otaczającej scenę z czterech stron, oddzielonej tylko kamerami i oświetleniem. Za widownią znajdują się cztery ekrany ze wszystkich czterech stron, które pokazują nie tylko obraz na żywo, ale także nagrania z otoczenia tancerki – dokumenty, paszporty, konta bankowe – dowody na istnienie, tożsamości, wymiary… Im bliżej próbuje się opisać, zobaczyć szczegóły pod mikroskopem, tym bardziej rozmazanym stają się obrazy.
Choreografia, koncepcja, instalacja: Anna Konjetzky
Choreografia, taniec, rysunki: Sahra Huby
Förderer: Bayerischen Landesverband für zeitgenössischen Tanz (BLZT) aus Mitteln des Bayerischen Staatsministeriums für Wissenschaft, Forschung und Kunst und Kulturstiftung der Stadtsparkasse München Mit freundlicher Unterstützung des Muffatwerks München.
I SOLO MENT
WArd/waRD – Ann Van den Broek (NL/BE)
21.12.2014, godz. 19.00
I SOLO MENT to poprzeplatane podwójne solo, w którym dwie wybuchowe i namiętne jednostki znajdują się na scenie razem, ale w emocjonalnym odizolowaniu.
Mężczyzna: tworzy bezpieczną przystań, jest wierny samemu sobie, wolny od kompromisów ze światem zewnętrznym. Izolacja, władza i skrajności rządzą. Narzucona samemu sobie izolacja przechodzi w samotność.
Kobieta: jego kontrapunkt. Obserwuje, wpływa i odzwierciedla. Ciągnięta tam i z powrotem pomiędzy jego światem a społeczeństwem. Zrozumienie i podziw, brak zrozumienia i potrzeba kontaktu. Nietknięte ciała. Zdesperowane ciała.
Arne Van Dongen skomponował muzykę, tym razem zainspirowaną przez muzykę i teksty Nicka Cave’a and the Bad Seeds. Niek Kortekaas zaprojektował scenografię. Bernie Van Velzen odpowiada za projekt wideo i oświetlenia. Praca fotografa Toma Van den Broek jest znaczącą częścią dzieła.
„I SOLO MENT, poruszające, złożone i powiązane wewnętrznie podwójne solo o izolacji, samotności i pragnieniu kontaktu. (…) trzyma w napięciu do ostatniej sekundy i zapada w pamięć” (De Groene Amsterdammer).
’Wycieńczające przedstawienie o potrzebie połączenia (…) Zacząć występ od śmierci to proszenie się o kłopoty. Proszę spróbować przebić tę przejmującą scenę. Ale Van den Broek udaje się zbudować napięcie aż do punktu kulminacyjnego: jeszcze zimniejszego zakończenia” (de Volkskrant)
Vereniging voor Schouwburg- and Concertgebouwdirecties nominowało I SOLO MENT do nagrody Zwaan za najlepszą produkcję taneczną sezonu 2008/2009: ’umęczone podwójne solo, w którym dwie jednostki – wspaniali tancerze Cecilia Moisio i Dario Tortorelli – odsłaniają swoją złożoną, wzajemną miłość pod czterema lampami studyjnymi, nie dotykając się ani razu. Zaskakująca choreografia z bardzo mocnym początkiem.” (Jury tańca VSCD)
koncepcja i choreografia Ann Van den Broek
taniec Cecilia Moisio, Dario Tortorelli
kompozytor muzyki Arne Van Dongen
edycja i miksowanie muzyki Arne Van Dongen i David Van Bouwel
scenografia Niek Kortekaas
fotografia Tom Van den Broek
projekt wideo i oświetlenia Bernie van Velzen
porady Marc Vanrunxt
stylizacja Ann Van den Broek
Premiera 2008, Haga, Holandia
I SOLO MENT wyprodukowany został przez WArd/waRD (NL/BE) we współpracy z Korzo producties (Haga, Holandia) oraz ccBerchem (Antwerpia, Belgia) ze wsparciem finansowym Ministerstwa Edukacji, Kultury i Nauki oraz Urzędu Miasta Hagi. I SOLO MENT otrzymało grant z Holenderskiego Funduszu Sztuk Performatywnych.
Projekt dofinansowany ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.